موزه آب یک خانه شخصی ساز بوده است که صاحب آن آقای کلاه دوز بوده، ایشون تاجر بوده و شرکای خارجی خیلی زیادی داشته. در آن دو خانواده سیاه پوست برای انها خدمت می کردند.
ساخت این خانه به 1266 قمری برمی گردد، بعد ازمرگ آقای کلاه دوزتا مدتی از آن خانه استفاده میکردند، بعد از چند سال شروع به تخریب آن خانه کردند که فردی به نام آقای حیدری از آن مکان میگذرد با چنین چیزی مواجه می شود. مراکز مربوطه دولتی را آگاه می کند تا جلوی این تخریب را بگیرند. بعد توسط معماران شهر آن مکان باز سازی می شود.
درسال 2000 میلادی یک سمینار برای حمایت از قنات برگزار میشود که تصمیم میگیرند که خانه آقای کلاه دوز را به آنها داده شود تا آن را به موزه آب تبدیل کنند.
مسیریابی آب زیر زمین برای حفر قنات
یک سازه قدیمی در آن مکان وجود دارد به نام چرخ چاه که برای کندن چاه و درآوردن گل استفاده می شود که طنابی به دول وصل میکرند و به پایین رهایش میکردند و خاک را به بالا میکشند.
کاریز یک مکانی است که آب را از بالا به پایین برای دسترسی بهتر ایجاد می کردند، مثلا از بالای کوه به سمت زمین هدایت می کردند، یکی دیگر ازنام های آنها حفر قنات می گویند.
برای اجرای مراحل حفر قنات به یک سفره آب زیرزمینی احتیاج داشتند که آب را به سمت شهر هدایت کنند .
مقایسات امکانات جدید و قدیم برای تشخیص آب
با پیشرفت تکنولوژی دستگاه های امواج صوتی اختراع شده است که با فرستادن آن به عمق زمین و با نشان دادن اندازه دما متوجه این میشوند که در زیر زمین چه منابعی مانند ذغال سنگٰ،اب و… وجود دارد. ولی در گذشته امکاناتی وجود نداشت تا از دل زمین آگاه شوند و آنها با گذاشتن علامت هایی که از وجود آب در بعضی مکان ها اگاه میشوند، مثلا گیاه خارشتر که ریشه آن تا عمق 200 متری می باشد یا مثلا رود خانه ای خشک شده باشد.
مهارتهای استاد مقنی برای ایجاد قنات
بعضی از افراد از وجود آب در آن مکان آگاه بودند و بعد می دانستند که در این مکان آب زیرزمینی فراوانی وجود دارد بر روی آن وقت میگذارند. افرادی بودند به نام مقنی که مسیولیت کندن قنات را بر عهده آن ها بود، فرد در ابتدا می امد یک چاهی به نام کمانه را حفر می کرد تا عمق35متری که میرسید می نوشت که 5متروتا 40متر ادامه میدهد و به لایه اب و گل میرسند تا از اونجا به بعد 5 متر میکندند و خالی می کردند. بعد از آن، زمان میگرفتند ببینند تا چه زمانی پر می شود، و اگر چاه پر شده بود یک نشانه ی خوبی بود، می آمدن یک چاه کمانه دیگر در کنارش ایجاد می کردند که اگر یه زمانی ان چاه هیچ فایده نداشته باشد بعد از آن یک چاه پر اب بیرون می امد به نام مادر چاه.